Inleiding
Een casusbeschrijving is een korte gedetailleerde beschrijving van de behandeling van een cliënt met een bepaalde klacht/aandoening (Gagnier et al. 2013; Sun 2013) en bestaat meestal uit 1500-2500 woorden (Cohen 2006). De observaties van de behandelaar of arts worden zorgvuldig vastgelegd (Chelvarajah & Bycroft 2004). Een casusbeschrijving beschrijft meestal een, maar hooguit enkele cliënten die iets met elkaar gemeen hebben, zoals een klacht/aandoening of een behandeling die ze ondergaan (Gagnier et al. 2013). Vandenbroucke (2001) heeft de mogelijke functies van casusbeschrijvingen beschreven. Het herkennen en beschrijven van nieuwe ziektes, het opmerken van bijwerkingen van medicijnen en behandelingen, het bestuderen van de mechanismes en het verloop van een ziekte, educatie en het herkennen van zeldzame manifestaties van een ziekte zijn mogelijke functies van casusbeschrijvingen.
De bevindingen van een casusbeschrijving worden niet beschouwd als sterk wetenschappelijk bewijs (Sun 2013), maar zijn wel geschikt om nieuwe problemen of oplossingen te ontdekken (Vandenbroucke 1999). In casusbeschrijvingen is er sprake van een hoog risico op bias[1], omdat het slechts de beschrijving van een of enkele cliënten betreft. (Kiene et al. 2013; Vandenbroucke 1999). Casusbeschrijvingen missen vaak belangrijke informatie over de cliënt, de aandoening, de behandeling of de uitkomst (Richason et al. 2009). Door een gebrek aan richtlijnen over het schrijven van casusbeschrijvingen varieert de kwaliteit en de presentatie (Sun et al. 2013). Daarom zijn in 2013 de CARE- richtlijnen voor het schrijven van casusbeschrijvingen uitgebracht (Gagnier et al. 2013).
