Inleiding
In de jaren 90 stelde Hodges (1) dat de m. transversus abdominis altijd aanspande voordat er daadwerkelijk een beweging gemaakt werd in het lichaam. Dit noemde hij het feedforward mechanisme. Hij stelde dat deze spier daardoor een belangrijk onderdeel vormde in de stabilisatie van de wervelkolom. Mede door deze theorie is er steeds meer aandacht gekomen voor het belang van stabiliteit en bewegingscontrole van het bewegingssysteem. Zo zijn de cirkels van O’Sullivan een model, dat bedacht is voor het trainen en verbeteren van de stabiliteit (2). Sinds de jaren 90 heeft de aandacht voor stabiliteit van de romp een enorme vlucht genomen. Tegenwoordig doet bijna iedereen aan “core stability” binnen de verschillende trainingen. De vraag rijst echter wat is “core stability”? De gebruikte bewoording, “core stability”, wordt binnen de wetenschappelijke literatuur nauwelijks gebruikt, het is dan ook meer een populaire benaming. Gangbaarder is te spreken over stabiliteit training. De term stabiliteit training kan ook breder ingezet worden aangezien er ook stabiliteit van bijvoorbeeld het enkel gewricht getraind kan worden. In dit artikel wordt stil gestaan bij wat stabiliteit en stabiliteit training is en hoe je dit op een juiste wijze kan uitvoeren.
Evidentie
Binnen de fysiotherapie wordt stabiliteit training veel gebruikt bij aspecifieke lage rugklachten. Er is daardoor veel onderzoek gedaan naar de resultaten van stabiliteit training bij aspecifieke lage rugklachten. De resultaten zijn wisselend van aard en stabiliteit training is niet per definitie beter dan andere interventies (3). Zo is er matig bewijs dat specifieke stabiliteit training gelijkwaardig is aan andere oefentherapeutische interventies (3). Vanuit een randomized control trial over dit onderwerp wordt dan ook de conclusie getrokken dat de keuze van het soort oefentherapeutische interventie moet afhangen van de voorkeuren van de patiënt (4). Deze conclusie wordt ondersteund vanuit een recente Cochrane review (3).Het gebruik van stabiliteit training binnen de sport ter preventie van blessures wordt eveneens meer en meer onderzocht. De kwaliteit van deze onderzoeken lijkt echter achter te blijven. Op basis van twee recente reviews, waarvan één zich richt op preventie bovenste extremiteit en de andere kijkt naar lage rugklachten bij atleten, concluderen beide dat er onvoldoende kwantitatieve en kwalitatieve artikelen te vinden zijn (5,6). Tot op heden lijkt er dan ook onvoldoende wetenschappelijk bewijs te zijn voor stabiliteit training ter preventie van sportblessures. Meer kwalitatief onderzoek in die richting is nodig om conclusies te kunnen trekken (5,6).